Openbare weg of eigen terrein?

In een nieuwe zaak van de rechtbank in Breda deed zich zo’n situatie voor. Een autobedrijf had een auto zonder handelaarskentekenplaten geparkeerd op een privéterrein naast het bedrijf. Dat terrein is over de gehele breedte van het perceel niet voorzien van een afscheiding en is direct bereikbaar vanaf de openbare weg. Na controle volgende een naheffing van motorrijtuigenbelasting. Dat gaat dan over een periode van 12 maanden.

De rechter keek eerst naar de wettelijke definitie van het begrip ‘weg’ in de Wet MRB. In dat wetsartikel gaat het erom of een terrein “feitelijk voor het openbaar rijverkeer openstaat”. Daarvoor moet worden gekeken naar alle omstandigheden zoals die zich in die situatie voordoen. Bijvoorbeeld of de eigenaar toestaat of gedoogt dat het rijverkeer gebruik maakt van het terrein.

In deze situatie bleek er geen duidelijke afscheiding aanwezig tussen het terrein en de weg. Er viel volgens rechter uit een gemaakte schets ook niet op te maken dat de rechthebbende niet duldt dat het algemene rijverkeer gebruik maakt van het terrein ongeacht of het bord met de P en de tekst ‘eigen terrein’ er wel of niet stond (op sommige foto’s stond het bord er namelijk wel en op andere niet) en of het voldoende zichtbaar was. De rechtbank merkte daarbij ook op dat het door het autobedrijf aangevoerde argument dat het gaat om een privéterrein, niet doorslaggevend is bij de beoordeling of er sprake is van een openbare weg. Het terrein waar deze auto stond moest naar het oordeel van de rechtbank daarom als openbare weg in de zin van de MRB worden aangemerkt. Conclusie: het begrip ‘openbare weg’ gaat verder dan menigeen denkt.